Na twee jaar chemotherapie is de kanker verdwenen. En nu, dertig jaar later, ben ik er nog steeds. Een wonder. Dat zegt mijn arts in het UMC nog regelmatig tegen me. In 2009 ben ik met haar in contact gekomen. In dat jaar wordt mijn veertigjarig jubileum als dirigent gevierd met een benefietconcert.
Mijn grote wens is dat de opbrengst rechtstreeks naar een goed doel op het gebied van kankerbestrijding gaat. De keuze valt op de tepelvochtstudie in het UMC Utrecht. Een onderzoek naar een nieuwe methode om borstkanker te voorkomen.
Hiermee probeert het UMC voorlopers van borstkanker op te sporen. Via een minuscuul kijkertje (ductoscoop) worden de melkgangen van de borst geïnspecteerd. Zo kunnen ze vroege afwijkingen aantonen die met een mammografie nog niet te zien zijn. Ook is het mogelijk eventuele slechte cellen te verwijderen. Zonder zichtbare effecten op de borst.
Het blijft niet bij dat ene concert. De stichting Zing het Leven organiseerde in 2016 voor de zevende keer een benefietavond. Inmiddels is de totale opbrengst meer dan 100.000 euro. Een substantiële steun voor deze bijzondere studie. We dragen het onderzoeksteam een warm hart toe en volgen de resultaten op de voet.
In 2009 stap ik voor mijn persoonlijke zorg over naar het UMC Utrecht. Tot die tijd ben ik patiënt in een ander ziekenhuis geweest. Zodra ik iets denk te voelen, maak ik een afspraak. Laatst nog. Ik had veel last van mijn rug. Dan schiet meteen door mijn hoofd: er zal toch niks mis zijn. Gelukkig kan ik meestal snel terecht. In dit geval voor lichamelijk onderzoek, een thoraxfoto, een botscan.
Het zekere voor het onzekere nemen. De pijn blijkt door overbelasting van de rugspieren te komen. Tijdens het dirigeren sta ik lang in dezelfde positie. De fysiotherapeut leert me een houding aan die beter voor mij is.
Ik ben zeer te spreken over de zorgvuldigheid in dit ziekenhuis. Er is volledige aandacht voor mij als persoon. Ze kijken me goed na. Ik voel me altijd serieus genomen. Angst moet je zien te voorkomen. Want deze zet zich vast in je lichaam en daar kun je juist ziek van worden. Een wijze les die ik hier heb geleerd.
Natuurlijk heb ik ook wel eens een minpuntje meegemaakt. In verband met schouderklachten heb ik een afspraak met een bepaalde chirurg. Speciaal met hem omdat de pijn in het gebied zit waar ik ooit ben geopereerd. De afspraak is om elf uur. Fijn, want ik moet een uur rijden en dan heb ik geen last van files.
De dag ervoor word ik gebeld of ik er om negen uur kan zijn. Er is iets tussengekomen. Dus ik sta de volgende dag extra vroeg op en ben keurig om kwart voor negen ter plaatse. Blijkt mijn arts er die dag helemaal niet te zijn. Moet ik het hele verhaal en de geschiedenis weer aan iemand anders uitleggen. Ik ben gepikeerd. Gelukkig neemt mijn arts meteen daarna contact met me op. De lucht is snel geklaard. Dit soort dingen kan gebeuren.
Terugkijkend op de periode met borstkanker heb ik me de eerste tien jaar ziek gevoeld. Heel moe, vergeetachtig. Restverschijnselen van de chemokuren. Maar mijn ziekte heeft me vooral positiviteit gebracht. Ik geniet van het leven, zie snel het leuke van iets in. Natuurlijk is er ook verdriet en angst geweest, maar niet in de zin van: had ik het maar nooit gekregen. De energie van het U zij de glorie in 1986 is er nog steeds. Daarom is dit prachtige lied altijd een vast onderdeel van de benefietconcerten.’
