Als een naaste van je in het ziekenhuis ligt, wil je het liefst dichtbij zijn. Ook ‘s nachts. Het gastenverblijf van het UMC Utrecht maakt dit mogelijk. Vandaag is het alweer vijf jaar geleden dat het gastenverblijf haar deuren opende.
Op initiatief van Prof. Dr. Elsken van der Wall, medisch oncoloog en voorzitter van het Strategisch programma Cancer, werd er in het UMC Utrecht vijf jaar geleden een gastenverblijf geopend, in eerste instantie specifiek voor naasten van patiënten van het Cancer Center. Sinds vier jaar verwelkomen de coördinator en vrijwilligers dagelijks naasten van álle patiënten van het UMC Utrecht en patiënten die ’s ochtends vroeg in ons ziekenhuis moeten zijn. Rina Linschoten is vanaf het begin de coördinator van het gastenverblijf. Zij vertelt over de ontwikkeling in de afgelopen jaren en haar ervaringen met gasten.
Een aangenaam verblijf
Rina: “Het eerste jaar stond vooral in het teken van hoe we patiënten en hun naasten, maar ook de collega’s, konden laten weten dat we er waren. Na een jaar begon dit zijn vruchten af te werpen. Toen nam ook het facilitair bedrijf het gastenverblijf onder haar hoede om te zorgen voor een 24/7 dienstverlening en een nog aangenamer verblijf. Nu zorgen bijvoorbeeld voedingsassistenten iedere ochtend voor een heerlijk ontbijt, coördineren de gastvrouwen/-heren de reserveringen en het ontvangst, en staat de beveiliging klaar als gasten ’s avonds laat aankomen. Vrijwel dagelijks zijn vrijwilligers aanwezig om ervoor te zorgen dat het onze gasten aan niets ontbreekt of bieden een luisterend oor als daar behoefte aan is.”
Professor van der Wall voegt daar aan toe: “Ik ben erg blij dat het gastenverblijf zo’n belangrijke rol is gaan spelen voor de naasten van onze patiënten. Dat is hoe ik het voor ogen had. En dat is voor een heel belangrijk deel te danken aan de inzet van de vrijwilligers onder de fantastische leiding van Rina.”
De gast die me altijd bij zal blijven
Elke gast heeft zijn eigen verhaal. Vaak indrukwekkend en emotioneel. “Sommige gasten blijven je extra bij. Om wie ze zijn, om wat ze doen, om hun verhaal”, aldus Rina. Ze herinnert zich een vrouw uit Limburg die te gast was, omdat haar man met spoed vanuit Maastricht naar het UMC Utrecht was overgeplaatst.
Rina vertelt: “Het was afwachten of haar man het zou redden. Hij kreeg uiteindelijk een steunhart, maar er volgden allerlei complicaties. Zij is hier toen drie maanden geweest, vaak ook samen met een van hun kinderen. Veel gesprekken hebben we in die tijd gevoerd. Gehuild en gelachen. Ze was een bijzondere vrouw die mijn hart raakte. Na vier jaar waren ze hier weer om te praten over een harttransplantatie. De gezondheid van haar man ging echter zo hard achteruit dat de transplantatie niet door kon gaan. Ik voelde zo met haar mee, maar kon door corona nu niet eens een troostende arm om haar heen slaan. Een week na hun vertrek kreeg ik het bericht dat haar man overleden was. En, even later kreeg ik weer een bericht van haar of ik haar wilde laten weten waar ze geld naar over kon maken voor het gastenverblijf. Tijdens de uitvaart hadden ze daar geld voor opgehaald. Dat raakt me nu nog. Zo speciaal kan het zijn in het Hotel voor Lotgenoten, zoals zij het hier altijd noemde. Een bijzondere gast die me altijd bij zal blijven.”
Lees ook de verhalen van Corrie en Hans, die van ver moesten komen en dankzij het gastenverblijf vaker dicht bij hun naasten konden zijn.