Samen met mijn jongste zoon Sil overnacht ik in het gloednieuwe gastenverblijf. De volgende dag vertelt mijn vriendin Karolien dat ze midden in de nacht wakker werd en dacht: wat fijn dat ze zo dicht bij mij zijn.
“Dit voorjaar krijgt mijn lieve vriendin Karolien opeens last van hoofdpijn. Half april blijkt dat ze twee hersentumoren heeft. Van de ene op de andere dag is ze heel ziek. Omdat we al 22 jaar een hele sterke band hebben, ben ik als vanzelf voor haar gaan zorgen. Ik wil gewoon bij haar zijn. Ze is hier in het UMC Utrecht geopereerd en heeft net een intensieve periode van bestralingen achter de rug. Om het te kunnen volhouden, is ze al een tijdje opgenomen.”
“Ik ben vaak hier in het ziekenhuis en voel me volledig geaccepteerd als mantelzorger van Karolien. Vanuit mijn achtergrond als verpleegkundige let ik op andere dingen dan de ‘gemiddelde naaste’. Toch staat iedereen open voor signalen en tegelijkertijd is er oog voor mijn welzijn.
Zo heb ik contact met de oncologieverpleegkundige van Karolien. Ze belt me op als ik weer onderweg naar huis ben. Ze vraagt hoe het met mij gaat. Of ik het wel red iedere dag vanuit Brabant naar Utrecht. Ik kan mijn verhaal bij haar kwijt. Zo warm, zo goed. Een echt mensenmens. Ik vertel haar dat zorgen voor Karolien me juist energie geeft, omdat ik van haar hou.
Ze vraagt me ook om feedback over de zorg voor Karolien. Omdat ik mijn vriendin door en door ken, begrijp ik hoe haar stemming is. Wat heeft ze nodig? Het voelt veilig mijn bevindingen te delen met de oncologieverpleegkundige. Ook de zaalarts en andere verpleegkundigen rondom Karolien staan open voor hoe ik het beleef en wat ik zie. Karolien en ik kunnen hier open en eerlijk onze ideeën over kwijt.
“Tijdens een gesprek tussen Karolien, de neuro-oncologieverpleegkundige, de verpleegkundige van de afdeling en mij komt het gastenverblijf ter sprake. En de mogelijkheid voor mij om daar te overnachten. Karolien moedigt me aan te gaan kijken. Wanneer ik de blik in haar ogen zie, weet ik “dit doe ik”. Haar bijzondere lach erbij is goud waard, die vergeet ik nooit meer.
Even later leidt de coördinator van het gastenverblijf me rond. Ze laat me de kamer zien waar ik mag overnachten. Geschilderd in lavendelblauwe tinten: de lievelingskleur van Karolien en mij. Ik word er stil van. Toeval. Zo bijzonder deze plek.
Iets voor jezelf, je hoeft niet speciaal zachtjes te doen, je kunt gewoon je boek pakken of bellen zonder dat ze wordt wakker gemaakt. Ze weet dat ik in de buurt ben. De verbondenheid die ik met haar heb, is hier ook voelbaar. Een eigen plek en toch heel dichtbij. De vriend van Karolien en hun zoontje gaan in de kamer naast ons slapen. Meer quality time voor iedereen.
Samen met mijn jongste zoon Sil overnacht ik in het gloednieuwe gastenverblijf. In die prachtige blauwe kamer. De volgende dag vertelt Karolien dat ze midden in de nacht wakker werd en dacht: wat fijn dat ze zo dicht bij mij zijn.”
