Jenny Luteijn werd in 2005 voor het eerst opgenomen in het UMC Utrecht, toen nog het Academisch Ziekenhuis Utrecht (AZU). In de jaren die volgden heeft ze op meerdere afdelingen gelegen, met als dieptepunt een maand op de intensive-care. Ondanks een heftige tijd kijkt ze positief terug op deze periode. 

Mevrouw Luteijn vertelt: “Toen ik twintig jaar geleden voor het eerst in het UMC Utrecht (toen nog het AZU) kwam voor behandeling van couperose, werd de ziekte van Raynaud bij mij geconstateerd. Dit is een ziekte waarbij de bloedstroom naar handen en voeten vermindert. De huid van mijn vingertoppen was heel dun geworden, wat een symptoom van SLE kan zijn. Na vele bloedonderzoeken werd een jaar later inderdaad vastgesteld dat ik SLE had, een auto-immuunziekte waardoor het afweersysteem ontregeld wordt. In de afgelopen twintig jaar is deze ziekte door verschillende immunologen van het UMC Utrecht poliklinisch onder controle geweest.

Bijzonder ingrijpende ervaring

In november 2005 werd ik heel erg ziek. Na een bezoek aan de huisarts werd ik per ambulance met spoed naar het AZU gebracht, waar ik door de SLE-controles een patiëntennummer had. Ik dacht bij mezelf: “Hier ben ik in goede handen, nu wordt er echt voor me gezorgd. Dat bleek inderdaad het geval. Ik heb een maand op de IC gelegen met bloedvergiftiging, deze kwam voort uit een longontsteking door pneumokokken. Een episode die je nooit meer vergeet. Daarna heb ik zes weken op de afdeling Immunologie en Reumatologie gelegen. In al die weken ben ik erg liefdevol en deskundig verpleegd en begeleid. Ik weet nog dat ik de eerste week te zwak was om in een stoel te zitten, laat staan dat ik op mijn voeten kon staan. Ik weet ook nog dat ik erg last had van het Herpes virus: mijn lippen moesten elke ochtend van elkaar gehaald worden met een ijsblokje. Tijdens de hele periode, dus zo’n 2,5 maand, heb ik sondevoeding gekregen. Na mijn ontslag uit het AZU heb ik nog zes weken gerevalideerd in de Trappenberg in Huizen.

Zo mankeer je 61 jaar niets en vervolgens ben je er bijna niet meer! Een bijzonder ingrijpende ervaring, maar inmiddels ben ik 71 en sta ik weer midden in het leven. Ik heb zelfs kunnen werken tot mijn 70ste!

Door dit alles heb ik een sterke band met het UMC Utrecht, onder meer door de warme en innemende manier waarop ik ben behandeld door de verpleegkundigen en artsen. Ik ben dankbaar dat ik na twintig jaar nog steeds welkom ben in het UMC voor controle van mijn SLE.

Toen ik een folder van Vrienden UMC Utrecht las, ben ik onmiddellijk vaste donateur geworden, omdat ik iets wil terugdoen. Het UMC Utrecht is een fantastisch ziekenhuis en de projecten van Vrienden UMC Utrecht zorgen ervoor dat de voorzieningen nog beter worden.”