‘Je wilt bij je kind zijn: dat schreeuwt je hele lijf’

‘Je wilt bij je kind zijn: dat schreeuwt je hele lijf’

Twaalf weken lang waakte Laura van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat aan de couveuse van haar veel te vroeg geboren dochter Nikki. “Even naar huis gaan om op adem te komen, voelde als verloren tijd.” Laura weet dan ook als geen ander waarom de komst van de Ouderlounge op de nieuwe Intensive Care van het Wilhelmina Kinderziekenhuis zo broodnodig is.

Laura: “Het duurde even voordat ik Nikki durfde aan te raken. Ze was zo klein. Zo breekbaar. Ze paste op de palm van mijn hand. Een paar uur ervoor was ze van mijn kamer weggereden. Dat moment kan ik nu, acht jaar later, nog helder voor me halen. Nikki is geboren na een zwangerschap van negenentwintig weken. Vanaf dat moment was al het andere secundair: ik wilde alleen nog maar bij Nikki zijn.”

Naar huis?!

“Nikki werd direct opgenomen en al snel overgeplaatst naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Haar gezichtje was amper te zien. Een mutsje, een bril, een snorkel, een infuus. En een enorme luier om haar piepkleine lijfje. Zou ze het redden? Zelf had ik geen complicaties overgehouden aan de bevalling. Daardoor kwam al na een paar dagen het bizarre nieuws: ik ‘mocht’ naar huis.”

Angstig voor hechting

“Als moeder wil je bij je kind zijn: dat schreeuwt je hele lijf. Voor mij was dat niet alleen een gevoel op basis van emotie, maar ook op basis van kennis. Als kinderpsycholoog weet ik hoe belangrijk de nabijheid van ouders is voor een goede hechting. Het idee dat Nikki daar last van zou krijgen, maakte me heel erg angstig.”

Het fijnste moment

“Er volgden twaalf zenuwslopende weken. Een uitputtingsslag. Elke ochtend vertrok ik naar het ziekenhuis. Daar legde ik Nikki tegen mijn borst, ‘buidelen’ noemde de verpleging dat. Minimaal één uur aaneengesloten is goed voor de band tussen jou en je kindje. Ik vond het heerlijk om ermee te beginnen, want dan wist ik: nu ligt ze voorlopig lekker bij mij.”

Draag bij aan de Ouderlounge op de nieuwe Intensive Care in het Wilhelmina Kinderziekenhuis

Uitschreeuwen

“De rest van de dag zat ik bij haar. Fluisterde ik woordjes toe, kolfde ik of hielp ik met het vervangen van de slangetjes. ‘Als je goed voor jezelf zorgt, kun je ook het beste voor Nikki zorgen’, zei de verpleging weleens. Dan stelden ze voor dat ik een paar uurtjes naar huis zou gaan. Goed bedoeld, maar het maakte me boos. Ik kon het wel uitschreeuwen: ik moet bij Nikki zijn, alleen dán kan ik voor haar zorgen!”

Liever op de gang

“Als zijn werkdag erop zat, kwam ook mijn man Chris naar het ziekenhuis. Meestal met wat te eten, afgehaald of klaargemaakt door familieleden. Dat kon je opwarmen in een klein kamertje naast de afdeling. Man, wat had ik een hekel aan dat kamertje. Het was ook de plek waar de artsen je naartoe brachten om slecht nieuws te vertellen. Of waar andere ouders zaten als ze het even niet meer trokken. Benauwend in alle opzichten. Ik zat nog liever op de gang.”

Geurdoekjes

“Stipt om elf uur ging ik naar huis. Élke avond stond ik huilend in de lift. De verpleging adviseerde om doekjes te maken met mijn geur, zodat ze die bij Nikki konden leggen als ik weg was. Een mooi idee, maar ook een bevestiging van hoe belangrijk mijn aanwezigheid eigenlijk was. Ze wisten ook: het is beter als de ouders blijven, voor hen én voor het herstel van de kinderen.”

Een belangrijke plek

“Wat gun ik andere ouders dan ook de lounge die nu – speciaal voor hen – gebouwd gaat worden. Een plek om even te rusten, zonder bang te zijn dat je daardoor een drinkmoment mist. Een plek waar je opgehaald kan worden als er onverwacht een slangetje moet worden verwisseld, zodat je je kindje gerust kunt stellen. Zo’n plek neemt een deel van de enorme opeenstapeling van zorgen weg.”

Laura is eigenaar van Kids en Kurken, een online blog- en vlogmagazine gericht op ouders. Met echte, emotionele verhalen. Ze deelt hierop haar eigen verhaal én dat van andere ouders. Soms met een lach, soms met een traan.