In 2017 verliezen Tess en Just hun dochtertje Aimée na ruim 39 weken zwangerschap. Het verlies van hun kind slaat een gapend gat in hun leven. Wat volgt is een periode van diepe, diepe rouw. Maar ook intense boosheid. Inmiddels voelen Just en Tess zich vooral dankbaar. Ze doneerden het allereerste draadloze CTG-apparaat aan het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ). ‘Het geeft mij als moeder rust dat ik er alles aan gedaan heb om haar te redden.’

Als Tess en Just in 2015 verhuizen naar een mooi huis in een kindvriendelijke buurt, bereidt het jonge stel zich voor op een gezinsuitbreiding. Na een roerige beginperiode blijkt Tess zwanger te zijn van een gezonde baby. De twee zijn dolgelukkig. Toch bekruipt Tess het gevoel dat er iets mis is. Omdat de baby mooi gegroeid is en er geen signalen zijn dat het niet goed gaat, wijten Just en Tess hun zenuwen aan de spanning van een eerdere, misgelopen zwangerschap.

Tijdens de 34-weken echo blijkt de baby toch een groeiachterstand te hebben. Just en Tess vragen de verloskundige om een doorverwijzing naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ). Tijdens de afspraken die volgen zien ze telkens een andere arts of medisch verloskundige. Tess geeft vaak aan dat ze minder leven voelt en zich ongerust maakt over haar dochter. ‘Die weken groeit mijn paniek. Het is alsof onze dochter schreeuwt dat het niet goed met haar gaat. Ik weet het zeker: ze is in nood,’ schrijft Tess. Just en Tess zijn compleet machteloos. Ze kunnen niet anders dan hun gevoel aangeven bij de artsen. Op de echo’s is echter niets te zien en ook de CTG-scans blijven tot het einde goed.

Twee schopjes

Op 7 januari 2017 is Tess ruim 39 weken zwanger. Ze heeft eindelijk wat rust gevonden. ‘Als er echt iets mis was, dan hadden ze wel wat gevonden, toch?’ De babykamer is inmiddels ingericht. ‘Ik heb het kopen van babyspullen lang uitgesteld, maar de box staat er en ik heb de kledingkast ingeruimd.’ ‘s Avonds gaat Just hockeyen in Haarlem. Hij belooft zijn telefoon bij de hand te houden voor het geval dat de bevalling begint.

In de avond voelt Tess haar dochter nog twee keer hard schoppen. Als ze haar pyjama aan trekt en op de bank gaat zitten blijft het stil in haar buik. ‘Dat was vreemd, maar ze zal wel slapen, dacht ik’, vertelt Tess. Ze probeert haar baby wakker te maken, maar krijgt geen reactie. Op advies van de verloskundige gaat ze een half uur op haar linkerzij liggen, maar Tess voelt helemaal niets. Om Just niet ongerust te maken, belt Tess een taxi om naar het WKZ te gaan. Daar kan de verloskundige niet meteen een hartslag vinden. Na lang zoeken lijken ze in de verte toch iets te horen. Maar Tess weet het al: dat is haar eigen hartslag. Ook op de CTG blijft het stil. Aimée is overleden na een zwangerschap van 39 weken en drie dagen.

Paniek

Tess is in paniek. Ze wil haar man bellen. Haar lichaam trilt oncontroleerbaar en het lukt Tess niet om het juiste telefoonnummer te vinden. De verloskundige helpt haar. Als ze eindelijk Just aan de lijn heeft kan ze maar één ding uitbrengen. ‘Ze is dood’, stamelt ze. ‘Ik hoorde de twijfel in zijn stem,’ herinnert Tess zich. ‘Hij dacht vast dat ik gek was geworden. Het kan toch niet dat ze écht dood is?’ Tess hoort haar man van het veld rennen.

Op de echo zien ze geen oorzaak voor het overlijden van Aimée. Tess wil alleen maar bevallen. Ze draagt een dode baby in haar buik. Hun arts, Timme Schaap, legt uit dat het belangrijk is voor haar bewustwording om eerst naar huis te gaan en te ‘wennen’ aan het idee dat haar dochter overleden is. ‘Ik ben hem hier nog steeds dankbaar voor,’ vertelt Tess nu. ‘Hoe gruwelijk ik het idee destijds ook vond. Achteraf was het heel waardevol.’

Thuis gaat Tess met haar buik onder de douche. In het donker zit ze op de grond onder het stromende water. Ze praat tegen Aimée en huilt tot er geen tranen meer over zijn.

De bevalling

De volgende ochtend staan Just en Tess om negen uur weer op de stoep voor het WKZ. Hun dochter Aimée wordt geboren. ‘Ik herken haar meteen. Dit is onze dochter. Ze hoort bij ons,’ schrijft Tess. ‘Ons eerste kind. Wat is ze mooi en wat ben ik trots op haar.’ Medisch verloskundige Hilde Pot ondersteunt Tess en Just tijdens de bevalling. Tess kent haar niet, maar ervaart haar zorg als heel liefdevol. Ze brengt hen Aimée in een wiegje. Tess kan alleen maar huilen. Just en Tess besluiten het kamertje van Aimée intact te houden. Tess trekt zich hier vaak terug. Just vindt haar regelmatig huilend op de vloer.

De dagen erna zijn gevuld met het regelen van de begrafenis. Als Aimée gecremeerd is blijven er twee dingen over: intense rouw en woede. Woede op het WKZ. ‘Hoe hebben ze, ondanks al mijn aanwijzingen, kunnen missen dat het niet goed ging met onze dochter?’ Tess’ moeder regelt dat er een onderzoek wordt gestart.

Mentale strijd

Tess heeft een enorme zorgbehoefte en mist Aimée intens. In april 2017 blijkt ze opnieuw zwanger. Ze besluiten eerst bij een echobureau een echo te laten maken en dan pas te beslissen bij welk ziekenhuis ze onder controle willen. De vruchtzak blijkt leeg te zijn en de zwangerschap eindigt in een miskraam. De klap is enorm. Midden in de rouw om Aimée is dit verlies bijna niet te verteren.

Tess takelt emotioneel af. ‘Ik zag mijn hele lichaam en vooral mijn baarmoeder als vijand.’ Bij elk klein gezondheidsprobleem raakt ze in paniek en zoekt ze geruststelling bij een arts. Op haar werk merkt ze dat ze niet in staat is om goed te functioneren. ‘Ik kon niet meer met empathie luisteren naar andermans problemen, die in mijn ogen niet in verhouding stonden met échte zorgen. Dit maakte me een onprettige leidinggevende.’

Opnieuw zwanger

In juli 2017 raakt Tess opnieuw in verwachting. Mede door de nazorggesprekken in het WKZ, voelen Tess en Just zich zeker genoeg om de eerste echo in het WKZ te laten maken. Het ziet er goed uit! In de weken daarna mogen Tess en Just meerdere keren komen om een controle-echo te maken. Daarnaast is er een zorgpad uitgestippeld in het WKZ, waarbij Tess onder controle komt bij dokter Timme Schaap en Hilde Pot. ‘Hiermee wilden ze voorkomen dat we, net als bij Aimée, zouden verzanden in een wirwar van afspraken met verschillende zorgverleners.’

Tegelijk loopt het onderzoek rondom het overlijden van Aimée door. Tess en Just bespreken de uitslagen met Timme. ‘Hij nam hier uitgebreid de tijd voor, koos zijn woorden zorgvuldig en schetste voor ons een beeld van haar overlijdensproces in de baarmoeder.’ Dit is voor Tess belangrijk. Ze is namelijk bang dat Aimée veel geleden heeft. Dokter Timme legt uit dat Aimée is overleden aan een navelstrengomstrengeling in combinatie met een vliezige insertie van de placenta. Het vermoeden is dat Aimée ernstige hersenbeschadiging zou hebben gehad. ‘Misschien is dit de meest humane manier geweest om afscheid te nemen van haar. In alle rust, vertrouwd in mijn baarmoeder. Dat geeft ons rust.’

Tijdens de zwangerschap blijft Tess zorgvuldig gemonitord en maken Tess en Just kennis met de professionaliteit en kunde die de afdeling verloskunde in huis heeft. ‘De zorg is liefdevol maar professioneel en geen enkele moeite werd gespaard om onze baby gezond geboren te laten worden,’ vertelt Tess. Begin 2018 begint de bevalling van dochtertje Noor. Omdat Hilde snel na de bevalling ook komt helpen, heeft Tess het gevoel dat Aimée er toch een beetje bij is. Hilde was er ook toen zij geboren werd. Na negen dagen in het ziekenhuis mag Noor mee naar huis. Ze krijgt de kamer van Aimée. Haar bedje, haar commode, maar ook veel eigen spulletjes. Tess en Just hebben eindelijk een dochter thuis. Ze genieten enorm van haar.

Van woede naar warmte

In 2020 wordt het gezin uitgebreid met zoontje Fabe. Tijdens de zwangerschap is er goed contact geweest tussen het WKZ en de psycholoog van Tess. Haar welzijn wordt scherp in de gaten gehouden. Hilde heeft beloofd bij de bevalling aanwezig te zijn. Zij en Timme zijn uiteindelijk bij alle kinderen van Just en Tess betrokken geweest.

De goede zorgen rondom de zwangerschappen van Noor en Fabe zorgden ervoor dat het stel niet langer boosheid voelt voor het WKZ. ‘Wij vinden het ongelofelijk dat het Timme, Hilde, Nanda en het hele team van de afdeling verloskunde is gelukt om onze woede om te vormen tot het warme en liefdevolle gevoel waar wij nu mee terug kijken. Het getuigt wat ons betreft van professionaliteit van het hoogste niveau, gecombineerd met menselijkheid en liefde voor het vak.’ Uit dankbaarheid naar het WKZ toe deden Just en Tess een donatie van tienduizend euro aan de afdeling verloskunde. Van dit geld is afgelopen jaar een nieuw CTG-apparaat gekocht.

Belofte

‘Het verlies van Aimée heeft ons leven in een ander perspectief gezet.’ Kort na de geboorte van Noor besluiten Just en Tess om hun bedrijf – ze bezitten een kinderopvang – te verkopen. Om de komende jaren als gezin door te brengen en te kunnen verwerken wat er allemaal gebeurt is de afgelopen jaren. ‘We missen Aimée iedere dag. Onze belofte aan haar is dat ons gezin altijd op de eerste plaats komt. En dat we net zoveel van onze andere kinderen zullen houden als van haar.’