Annette is 28 weken en 4 dagen zwanger van hun tweede kindje als ze zich opeens heel ziek voelt en met spoed naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis gebracht wordt. Annette: “Het moment dat de arts zei: ‘Zullen we hem dan maar gaan halen?’ kan ik me nog goed herinneren.”

Ondraaglijke pijn

“Mijn eerste zwangerschap van Yfke verliep vlekkeloos, ze is met 41 weken geboren. En bij Jitse ging ook alles goed hoor – ik was zelfs niets eens misselijk geweest – tot die vrijdagmiddag. Ik kreeg in de middag last van een pijntje rondom m’n middenrif. Ik dacht dat ik iets verkeerds had gegeten, maar toen ik thuiskwam kon ik niet eens meer rechtop lopen. Het is moeilijk om te omschrijven wat ik voelde, maar ik word er nog emotioneel van als ik eraan terug denk. Ik bracht het nog niet in verband met mijn zwangerschap. Achteraf was deze pijn te verklaren door de veel te hoge bloeddruk en het effect daarvan op nieren en lever.

Acuut hulp nodig

Mijn vriend Wijtze bracht me naar de huisartsenpost waar controles werden gedaan, onder andere werd mijn bloeddruk gemeten. Wijtze gaf later aan dat hij het gezicht van de arts hierbij zag betrekken. Zij constateerde vrij snel dat ik een heftige zwangerschapsvergiftiging had. In het ziekenhuis kregen ze mijn bloeddruk snel weer onder controle, dus ik dacht ‘ik ga hier wel een paar weken liggen, rustig aan doen en het proces zoveel mogelijk rekken’. Maar de gynaecoloog hielp mij al snel uit die droom en zei dat het eerder een kwestie van dagen dan weken zou zijn.

Totale paniek

Die nacht en de volgende dag verliepen relatief rustig. Aan het einde van de volgende avond, Wijtze was net weer naar huis, kwam diezelfde pijn in m’n middenrif weer opzetten. Ik werd heel onrustig, voelde paniek, en toen ik op de knop drukte, kwam de verpleegkundige naar mijn idee niet snel genoeg. Ik ben toen uit bed gestapt en op zoek naar hulp gegaan. Het voelde echt niet goed, en dit gevoel werd ook bevestigd. Ik moest mijn vriend weer bellen, want de kans dat ons kindje zou komen was toch wel heel groot gaf het medisch team aan.

Jitse woog 930 gram

Jitse is uiteindelijk diezelfde avond met een keizersnede geboren, op 15 maart om 00.30 uur. Hij was maar 930 gram, echt zó klein. Ik mocht hem heel eventjes zien, waarna hij snel door een heel team werd opgevangen om hem op de rit te helpen. Hij is gestabiliseerd en vervolgens naar de NICU gebracht: de IC voor Neonatologie. Later die nacht ben ik met bed en al naar hem toe gereden, wat heel fijn was. Het was namelijk heel raar om je kindje niet meteen bij je te kunnen nemen. Als ik de foto’s terugkijk, denk ik dat we niet goed beseften wat ons nog allemaal te wachten stond…

De volgende ochtend, nadat ook Jitse heeft kunnen bijkomen van deze heftige nacht, mochten we al met hem buidelen (knuffelen met huid op huid contact). Doodeng vond ik het, want hij was nog zo klein en kwetsbaar, niet groter dan mijn hand.

De verpleegkundige haalde Jitse uit z’n couveuse en legde hem in mijn shirt, met alle slangen en snoeren. Ik vond het doodeng: als er maar niets loslaat of als we hem maar geen pijn doen. Maar het was zo fijn om hem bij me te hebben, hij werd er helemaal rustig van, en ik natuurlijk ook! En de verpleegkundige legde uit dat het buidelen goed was voor Jitse en zijn hersenontwikkeling van Jitse. Het is een soort nabootsen van de geborgenheid die hij al veel te vroeg moest missen.

Shifts draaien van 2 uur

En op zijn eerste dag kwam de eerste lockdown door corona… De bezoektijden werden verdeeld in blokken van 2 uur. Dus draaiden we shifts: Wijtze pakte de ene shift en ik de andere. Het was heel onwerkelijk om niet continu bij mijn kind te kunnen zijn, en dat terwijl je je ook nog heel veel zorgen om hem maakt. Ik vroeg me vaak af of het allemaal wel goed met hem zou komen. Tegelijk raakten we ook wat verscheurd, we hadden immers nog een kindje om voor te zorgen: zusje Yfke van 3 jaar. Maar we kwamen ook wel weer in een ritme.

De zorg was fantastisch

Uiteindelijk zijn we 2 weken op de NICU in het WKZ geweest en vervolgens hebben we nog 8 weken in het St. Antonius doorgebracht. Tóch denk ik positief terug aan die tijd. Gek is dat hè? We werden zo goed opgevangen en begeleid in dit hele proces, en de zorg van de verpleegkundigen was echt fantastisch, daar heb ik veel bewondering voor. Hierdoor kregen wij ook echt meer vertrouwen dat het met Jitse wel goed zou komen. Qua faciliteiten zou er wel het een en ander mogen gebeuren. Het was op de NICU best krap allemaal. Er liggen meerdere baby’s ‘op zaal’, dus tijdens de bezoeken zit je dicht op elkaar en je kunt alleen maar een gordijn dichttrekken voor wat privacy. Je krijgt de geluiden van de apparatuur, de stemmen om je heen en dus ook de spanning van de andere ouders goed mee.

De oplossing: eenpersoonskamers en ouderlounge

Het creëren van eenpersoonskamers voor ouders en kind lijkt me een geweldige oplossing. Op deze manier krijg je veel meer het gevoel dat je als gezin kunt starten, elkaar rustig kunt leren kennen. Daarnaast had ik het ook fijn gevonden om ergens even uit te blazen en op ongedwongen basis andere ouders tegen te komen. In plaats van steeds ‘op zaal’ te zijn, waar je toch niet echt uitgebreid met elkaar gaat praten, een plek waar je ervaringen kunt uitwisselen. Daar zou de nieuw te bouwen ouderlounge wel echt een uitkomst voor zijn! Voor mij was het fijn geweest om met lotgenoten ervaringen uit te wisselen, al is het omdat je bij elkaar veel begrip voor de situatie vindt. Je zit immers in dezelfde situatie. Dat zou de ouderlounge moeten worden: een plek waarbij je even uit de situatie bent, waar je rust kunt vinden, toch dichtbij je kind bent en de mogelijkheid hebt om andere ouders te ontmoeten.

Sterk ventje

We zijn nu een jaar verder en met Jitse gaat het nu gelukkig heel goed. We hebben een heftig jaar gehad waarbij hij ons ook regelmatig uit onze slaap heeft gehouden, en nog steeds. Hij heeft veel gehuild en had moeite om zijn emoties te reguleren. Langzaamaan is hij een heel blij ventje geworden, en heeft hij gewoon wat meer tijd nodig gehad om goed ‘te landen’. Al met al prijzen we onszelf natuurlijk ontzettend gelukkig, zover we weten heeft hij er niets ernstigs aan overgehouden. In het WKZ zeiden ze al: ‘het is een sterk ventje’. En dat is ‘ie.”