Als ouder moet je altijd in staat kunnen zijn om bij je kindje te zijn. Zo veel en zo vaak als zij dat willen. Maaike, zelf werkzaam als physician assistant op de neonatologie afdeling in het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ), beviel met 29 weken van dochtertje Eef. Nu zij de ‘andere kant’ van haar werk heeft meegemaakt, staan er twee zaken bovenaan haar WKZ-verlanglijstje: eenpersoonskamers en een ouderlounge.

Maaike: “Wat waren we blij toen we erachter kwamen dat ik zwanger was: ons eerste kindje. Tegelijkertijd vond ik het reuze spannend, misschien juist wel door mijn werk. Ik ben physician assistant op de neonatologie afdeling in het Wilhelmina Kinderziekenhuis (WKZ) en heb helaas veel nare dingen gezien. Maar daar probeerde ik niet teveel aan te denken: ik voelde me goed en mijn zwangerschap verliep prima. Wel had ik regelmatig last van harde buiken; volgens de verloskundige niet iets om me zorgen om te maken. Tot dat ene moment, net iets na 29 weken zwangerschap…

De schrik van m’n leven

Ik was aan het werk toen ik aan het einde van de dag een gespannen buik en zeurende pijn kreeg. Eenmaal thuis ben ik in bed gaan liggen en in slaap gevallen. De volgende ochtend werd ik wakker met zeurende buikpijn. Ik zei nog grappend tegen m’n man: “straks ben ik aan het bevallen”. Waarop hij reageerde dat ik dat dan wel zou weten, want dat was immers mijn werk. Ik besloot toch aan het werk te gaan, maar de pijn werd steeds heftiger. Het was onontkoombaar: ik moest nu aan de bel trekken. Mijn collega’s maakten een hartfilmpje en een echo en toen kwam de schrik van mijn leven: ze was al helemaal ingedaald en ik had 2 cm ontsluiting. Ik kan niet goed beschrijven wat er toen door me heen ging: een golf van angst, paniek en ongeloof.

De omgekeerde wereld

Het was de bedoeling om de weeën nog minimaal 48 uur te remmen, maar dat lukte niet. Elf uur later ben ik bevallen van Eef. Ze werd meteen in een plastic zak gedaan om haar warm te houden. Het was doodeng, zo’n klein meisje dat niet zoveel deed. Ik hoorde haar huilen toen ze haar meenamen naar de opvangkamer. Mijn collega reed met de couveuse waarin mijn dochter lag langs mij, op weg naar de Intensive Care van het kinderziekenhuis. Ik kon er maar niet over uit dat ik normaal dit werk deed, maar dat de wereld nu ‘even’ omgekeerd was: het ging nu om ons, om onze Eef, mijn man en mij.

Wachten, slapen, buidelen

Eef werd opgenomen op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit). Dat was ontzettend heftig. Naast alle zorgen om Eef – die moeite had met ademhalen – wist ik natuurlijk alles van complicaties die zich voor kunnen doen. En het was coronatijd, wat betekende dat je je kind maar twee keer per dag drie uur mocht zien, wat normaal 24/7 is. De rest van de tijd waren we in het Ronald McDonald huis aan het wachten of aan het slapen tot we weer naar haar toe mochten. Dat was het allermoeilijkste: dat je moeder bent geworden, maar dat je niet bij je kind kunt zijn. En áls we dan bij haar waren, waren we alleen maar bezig met buidelen. ’s Ochtends mijn man, ’s middags ik. Hoe meer je buidelt, hoe beter het was voor de uitkomst van Eef. Ook dat wist ik natuurlijk. Dus dat deden we. Punt.

Gezinnetje worden

Na twee weken mochten we naar het Gelre ziekenhuis, waar ze eenpersoonskamers hadden. Wat een verademing was dat! In het WKZ lag Eef ‘op zaal’, dus samen met andere doodzieke kindjes. Een klein plekje waar alleen een dun gordijn tussen hangt, waardoor je alles hoort, alles meekrijgt, alarmen die afgaan en als ouders dicht op elkaar zit. Je snakt naar een ontspannen moment met je kind, maar door de omstandigheden was dat er meestal niet. In het Gelre ziekenhuis konden we eindelijk echt voor haar zorgen, een gezinnetje gaan worden.

Selfcare

Nu ik dit heb meegemaakt, zijn er twee zaken die bovenaan mijn WKZ-verlanglijstje staan: eenpersoonskamers en een ouderlounge. De eenpersoonskamers voor de privacy en rust, zowel voor de ouders als de kindjes. En de ouderlounge om te zorgen dat je altijd in de buurt bent. Zo vond ik het ontzettend moeilijk om naar het Ronald McDonaldhuis te gaan. Echt weg van haar. Met de komst van de ouderlounge ben je straks in de buurt en is er een plek waar je even kunt zitten, om je terug te trekken, om wat te drinken, te rusten of familie of vrienden te laten komen. Want ik weet hoe belangrijk het is om aan jezelf te denken. Je moet overeind blijven.

Sinds ik dit heb meegemaakt, voelt het onmenselijk om ouders naar huis te sturen in verband met corona. Nu snap ik nog beter hoe het is aan de ‘andere kant’. Als ouder moet je altijd in staat kunnen zijn om bij je kindje te zijn. Zo veel en zo vaak als zij dat willen.”